طب ناتروپاتی و عوامل آن

اصطلاح طبیعی در سال 1895 توسط جان شیل ابداع شد و توسط بندیکت لوست خریداری شد که متخصصان طبیعت او را "پدر طبیعت درمانی ایالات متحده" می دانند. شهوت توسط  ناتروپاتی پدر سباستین نایپ در آب درمانی و سایر روش های بهداشتی طبیعی در آلمان آموزش داده شده بود. Kneipp Lust را به ایالات متحده فرستاد تا روش های بدون دارو خود را گسترش دهد. Lust طبیعت‌درمانی را به‌عنوان یک رشته گسترده و نه یک روش خاص تعریف می‌کند و شامل تکنیک‌هایی مانند آب درمانی، داروهای گیاهی و هومیوپاتی و همچنین حذف پرخوری، چای، قهوه و الکل می‌شود. او بدن را در قالب روحی و حیاتی با «تکیه مطلق بر نیروهای کیهانی طبیعت انسان» توصیف کرد. با توجه به فرهنگ لغت مریام وبستر، اولین استفاده شناخته شده از "طبیعت درمانی" در چاپ مربوط به سال 1901 است.

از سال 1901، لوست مدرسه طب طبیعی آمریکایی را در نیویورک تأسیس کرد. در سال 1902، انجمن اصلی Kneipp آمریکای شمالی متوقف شد و به "Naturopathic Societies" تغییر نام داد. در سپتامبر 1919، انجمن طبیعت‌پزشکی آمریکا منحل شد و بندیکت لوست انجمن طبیعت‌پزشکی آمریکا را برای جایگزینی آن تأسیس کرد. در سه دهه اول قرن بیستم، طبیعت‌گردان تحت قوانین پزشکان طبیعی یا بدون دارو در 25 ایالت مجوز دریافت کردند. طبیعت درمانی توسط بسیاری از پزشکان کایروپاتی پذیرفته شد و چندین مدرسه مدرک دکترای طب طبیعی (ND) و دکترای کایروپراکتیک (DC) را ارائه کردند. تخمین‌ها از تعداد مدارس طبیعی فعال در ایالات متحده در این دوره از حدود یک تا دو دوجین متغیر است.

پس از یک دوره رشد سریع، ناتوروپاتی برای چندین دهه پس از دهه 1930 رو به افول رفت. در سال 1910، بنیاد کارنگی برای پیشرفت آموزش، گزارش فلکسنر را منتشر کرد که بسیاری از جنبه های آموزش پزشکی، به ویژه کیفیت و عدم دقت علمی را مورد انتقاد قرار داد. ظهور پنی سیلین و سایر "داروهای معجزه آسا" و متعاقب آن محبوبیت پزشکی مدرن نیز به زوال بیماری طبیعی کمک کرد. در دهه‌های 1940 و 1950، گسترش دامنه قوانین عمل باعث شد بسیاری از مدارس کایروپراکتیک مدرک ND خود را کنار بگذارند